MiniFrø er allereie blitt 8 mnd gammal. MiniFrø er eit bestemt lite vesen. Lenge sa eg kjekt (og tilbakelent, slik berre ei skråsikker trebarnsmor kan) : "nei, ho er grei, er nok den fredligaste av mine....bla,bla,bla"
Men det vesle damemennesket har "rått utav" som dei seier i min dialekt. For jammen er ho ikkje så fredeleg heller! O V E R A L T er ho, sånn generelt sett. Meir spesifikt: alle ledningar og stikkontaktar er oppdaga og utforska. Stønn. Kan ikkje minnast at det har vore slik før?
Maten er òg eit kapittel for seg, og det er her kappløpet kjem inn. Iflg miniFrø er fast føde oppskrytt. Graut er oppskrytt, frukt er oppskrytt, middag er oppskrytt, skive er oppskrytt, alt på tutekopp/flaske er oppskrytt. Alle triksa i hakkespettboka har eg prøvd!
Og det er ikkje det at ho direkte mislikar maten, men ho gapar ikkje opp, den tannlause frøkna. Jo forresten, leiker og denslags, det kan ein putta i munnen. Så då sit eg klar med maten, som ein hauk/som ein katt utføre museholet, og når munnen går opp for å putta inn ei leke så må eg kappast med den leika ser du. Av og til vinn eg, av og til taper eg. Kjekt. Denne aktiviteten er vanskeleg gjennomførbar andre stader enn her, heime, i hjemmets lune rede.
Men kanskje eg treff folk ein annan gong i livet?
Forresten så har eg jo pupper, med melk - det er nok det ho blir så himla lubben av! ;)