OM BARN OG KLÆR OG BARNEKLÆR

Dersom My skulle tippa, då ho var barnlaus, på korleis eventuelle barn skulle sjå ut i klesvegen, så var nok sjansen stor for at eg trudde eg ville kle mine barn som Astrid Lindgren-figurar.... Skjønar du? - slike Emil-skjorter, tresko og mamelukker veit du. For det synes eg faktisk er veldig fint og søtt, og smaken min er nok litt i den gata. Blondeskjorter skulle dei óg ha, slike gamle, med rosa/blå/brun kant på blondene (som må strykast og leitast fram frå loft og kjellar). Joda, eg skaffa blondeskjorter til førstemann, og brukte dei, litt. Tilogmed bleiebukser fekk eg tak i etter mykje om og men, for ei slags truse måtte jo nurket ha når mora valgte vekk body og slike moderne ting. ;) Men verda hadde jo gått framover, og det er faktisk lov å vera praktisk. Det fann eg ut etterkvart....

Men så var det dette med stil og smak då. Mine barn skulle iallefall bli kledde som babyar, og ikkje som små vaksne. Hm, eg fekk eit barn som absolutt ikkje hadde noko baby-face, heller ikkje kledde han blafrande, svenskinspirert tøy. Det einaste som kan minna litt om Emil og slikt, det er på ein måte ikkje klærne han går med, men heller eit hyss i ny og ne. Og då må ein kanskje manøvrera deretter? Så ja, eg har ein tøff type, med sneakers (óg kalla "skeitesko"!), hettegenserar og jeans. Stripete nøstebarnbukse blir liksom litt feil på typen, sjøl om han har det og. :)

Nestemann var ei jente. Og det viser seg at det er den jålete sorten... 15 mnd gammal, og svært oppteken av sko, vesker og smykker. Kremt.

Men det er eit par logiske brist av og til: for kan ein ha på seg fire smykker samtidig som ein et or matavfallet? Blir ikkje det det same som å kjøra Mercedes og samstundes vera tannlaus?

ai dåunt nåvv!

Herlege er dei uansett. Sjølsagt!