MIN KAMP NÅ

Med fare for å tapa lesartal pga altfor mykje syting i My-bloggen...

I beste fall kan ein sjå på all sytinga som eit forsøk på å skapa ein slags balanse i bloggverda, som ei motvekt til all glamouren liksom. ;)

Uansett, eg debriefar Livet i bloggen, så here we go:

Den skrøpelege Kroppen har lagt inn nok ei protest. (men det er vel ikkje meir å venta, etter 4-5 år med kvalme, 3 fødslar på rappen -med konsekvensane av det, forkjølelse sidan september, dobbeltsidig lungebetennelse sidan desember - med påfylgjande ribbeinsbrist pga hoste -dritvondt by the way).

Og nå: skiveutglidning i ryggen!!! Er det mulig? Heller ikkje dette døyr ein av, men himla upraktisk, det er det, og ein smule smertefullt. Joda så, neida så.

Det var ein vakker laurdag føremiddag. My skulle på bytur med sine to eldste barn. Målet var kakao på kafe. Kjødet var cirka i form, og Ånden var villig (for å vera litt bibelsk her). Glade fòr me av stad. (nå blir dette snart ein andakt) Men Eva var som kjent ikkje lenge i Paradis.

Då eg skulle lyfta toåringen or vogna, inne på kafeen, då sa det PANG i ryggen!! Og der "sto" eg, som eit åttetal. Utruleg nok klarte eg å skaffa kakao til bordet, så me fekk benka oss cirka ned der. Det flaut rundt oss av jakker og huer på golvet. Golvet var liksom ikkje innan rekkevidde frå stolen eg sat på... Barna knèkte rundt meg, og datt litt på golvet og slikt - mora deira sat like godt planta på sin stol.

Heldigvis hadde eg litt Paracet i veska.

Mannen blei ringt etter, Mannen og Baby kom og henta oss, My fant ein dugandes kiropraktor, og resten av helga var eg omtrent pleiepasient. Festlig!

Dersom ein klarer å le av det heile så har me befunne oss i mange rare situasjonar den siste veka.

Blant anna har Mann og My hatt frukost og kaffi, ståande, PÅ BADET! (jada, badet er i andre etasje, og det var der pasienten måtte helda hus) det var etter at Mannen hadde manøvrert meg inn og ut av dusjen, bedt meg ta ekstra såpe under armane (!) og hjelpt til med tørking i diverse folder.(djiises)

Mannen har òg opptrådt som sjølvaste Gro Nylander. Har jo framleis ein baby som kun likar morsmjølk, til alle døgnets tider. Og det å bøya seg og lyfta opp ein baby, DET kunne ikkje eg.

No er eg iallefall på beina, mørbanka, men dog..

Nettverket har vore i sving. Mødre og venner har gitt og tilbydd hjelp, og no er det lys i tunnelen. Eller, litt å bekymra seg for skal ein alltid ha: lapp på veggen i barnehagen - om spysykje i anmarsj. Måtte me berre sleppa....

Kva blir det neste? - jo, det skal eg seia deg: dette var overbevisande motiverande med tanke på å komma i form. Marit Bjørgen sine armar? Pøh!, berre vent seier nå eg.

Og han der Knausgård? - Kampar er det nok av. ;)